Karart göklerini zeus,
Duman duman bulutlarla;
Diken başlarını yolan çocuk gibi de
Oyna meşelerin dağların doruklarıyla.
Ama benim dünyama dokunamazsın
Ne senin yapmadığın kulübeme
Ne de ateşini kıskandığın ocağıma.
Şu evrende siz tanrılardan daha zavallısı var mıdır bilmem
Kurban vergileri, dua üfürükleriyle beslenir haşmetli varlığınız zar zor.
Size umut bağlayan budalalar, çocuklar, dilenciler olmasa
Yok olur giderdiniz çoktan.
Ben de bir çocukken
Ne yapacağımı bilmez olunca
Çevirirdim güneşe doğru görmediğini gören gözlerimi;
Yakarışımı dinleyecek bir kulak varmış gibi yukarıda;
Varmış gibi derdimle dertlenecek benimkine benzer bir yürek yukarıda.
Azgın devlere karşı kim yardım etti bana?
Kim kurtardı beni ölümden? Kim kurtardı kölelikten?
Şu benim yüreğim değil mi,
Kutsal bir ateşle yanan yüreğim, her işi başarmış olan.
O değil mi coşup taşarak, yukarıda uyuyanı aldatarak,
Başımı belâdan kurtaran.
Benim seni kutlamam mı gerek? Niçin?
Hiç derdine derman oldun mu sen derdine derman bulamayanın?
Gözyaşını sildin mi hiç başı darda olanların
Kim adam etti beni?
Güçlüler güçlüsü zaman ve önü sonu gelmeyen kader değil mi?
Onlar değil mi senin de benim de efendilerimiz?
Sen yoksa beni yaşamaktan bıkar mı sandın?
Kaçar çöllere giderim mi sandın
Açmıyor diye bütün düş tomurcukları?
Bak işte yerli yerindeyim;
İnsanlar yetiştiriyorum bana benzer;
Bütün bir kuşak benim gibi acılara katlanacak, ağlayacak,
Gülecek, sevinecek,
Ve aldırış etmeyecek sana BENİM GİBİ!
Goethe