Mutlulukla baksın isterdim,
Mutlulukla baksın annem.
O zaman bilirdim ki
o gözlerin aynasında gözlerimi mutlu bir dünyaya açmışım
O zaman bilirdim ki
gözlerimi barışa huzura sevgiye açmışım.
Bir benim kucağa gelişim
Savaşları gören gözlerin mutluluğuna yetmez çünkü.
Neden hüzünlüsün anne? N’oldu?
Yine kötü bir haber mi aldın?
Bana bakarken
Dağların savaşında bir ananın acısını mı yaşadın?
Dağların savaşı mı titretti içini?
Neden hüzünlüsün anne?
Beni susturamadığında çaresizlerin çığlıkları mı akıyor kulaklarına?
Emzirirken beni açlık mı geliyor aklına?
Bebeğine sevgiyle sarılırken
Milyonlarca aç yatan çocuğu mu düşünüyorsun?
Uykusuzluğumda soğuk kış gecelerinin
yorgansızları, barksızları mı üşütüyor içini?
Neden hüzünlüsün anne?
Dünya her sabah her sabah aydınlandığında
Her akşam her akşam kararıncaya
Her gece her gece uykulara varıncaya kadar
Zorbalarca haraca kesilirken
Sahte mutluluklara
Gülümsemelerin ardındaki mutsuz hayatlara mı yanıyorsun?
Hüzünlenme anne, hüzünlenme
Ne yapalım
Kucağına aldığın çocuğun adı umut
Kucağına alıp öptüğün, emzirdiğin çocuk yazgı.
Hüznün neden biliyorum
Kokladığın o minicik eller
Gün gelecek
Dağların savaşında
Yumruğunu sıkacak, silahına sarılacak.
Hüzünlenme anne, hüzünlenme
Aynı yazgının kardeşliğine doğdum.
Halil İbrahim Balkaş
25.02.2017